Componiste en violiste Parisa Ghamsari is Iraanse van afkomst maar ontvluchtte, zoals zovele vrouwen uit haar land, de Ayatollah-dictatuur en vestigde zich in Australië, waar ze in betere omstandigheden haar vak kan uitoefenen. Eigenlijk moet ik het over “vakken” hebben, in het meervoud. Dat blijkt volop uit deze kennismakings-CD, waarop het hier al eerder geprezen Canadese Pardis-label ons laat kennismaken met beide kanten van deze sterke vrouw. Ze schreef voor de plaat drie kwartier aan muziek bijeen, opgedeeld in tien puur instrumentale nummers, nu eens voor piano solo, dan weer voor vioolduet, of voor piano en cello of voor strijkkwartet. Overal waar er een viool aan te pas kwam, bespeelde de componiste die, zodat je effectief een heel mooie kijk krijgt op de dubbele muzikale persoonlijkheid, die Parisa Ghamsari is.

Zelf omschrijft ze haar werk als een poging om het zichtbare hoorbaar te maken: volgens haar, kun je in klanken alles beschrijven wat je ogen zien en kun je met je geestesoog alles horen wat je gewone ogen registreren. Het geeft je een andere kijk op de dingen en zij beschouwt de plaat als een soort experiment, waarbij je telkens weer vanuit een ander perspectief luistert, net zoals je een foto of een schilderij vanuit verschillende standpunten kunt bekijken.

Klinkt heel aannemelijk, maar ik ben zo vrij te denken dat je, om iets dat je visueel waarneemt ook in klanken te kunnen omzetten, toch over enig bijzonder talent moet beschikken. Ikzelf zou bijvoorbeeld niet weten hoe ik de kleur “rood” of het dier “paard” in klank zou moeten omzetten, maar ik ben dan ook geen muzikant, laat staan componist. Dat is Parisa meer dan overduidelijk wel, want de tien stukjes waaruit deze plaat bestaat, zijn glashelder van opbouw en, als zelfs ik, de niet-geschoolde en niet erg geoefende luisteraar iets kan zien bij het beluisteren van de plaat, dan betekent dat alleen maar dat Ghamsari gelijk heeft, durf ik te denken. Hoe dan ook, vind het werk van Parisa -ze is uiteindelijk “pas” 36 jaar, van een uitzonderlijke maturiteit getuigen. Nu, Iraanse vrouwen hebben vaak een en ander meegemaakt waardoor ze anders en sneller die maturiteit bereiken, maar toch…dit is heel ongewoon, denk ik.

Het openende titelnummer is eigenlijk een pianosuite in drie delen, die als ondertitels “Mid-day”, “Memory” en “Morn” meekregen, terwijl “Rise to Me”, dat erop volgt een duet voor viool en altviool is, waarbij je, willen of niet, aan vallende bladeren en een kerkhof denkt. In “Blue as always”, geschreven voor een te jong gestorven vriend, klinkt de cello meer dan intriest, terwijl hij in “White” erg ingetogen in samenspraak gaat met de piano. Enfin, u moet dit horen om te kunnen voelen wat ik bedoel, maar neem rustig van mij aan dat de muziek op deze CD je tot in de kern van je wezen rààkt. Zoveel schoonheid op één schijfje…je houdt het nauwelijks voor mogelijk. En dat ligt gewoon binnen handbereik !

(Dani Heyvaert)